ბევრი ინფორმაცია ვრცელდებ დაიწყება თუ არა ომი საქართველოში და დაიწყებს თუ არა მას რუსეთი. რამდენად სჭირდება დღეს რუსეთს ომი და არის თუ არა ეს საფრთხე.
ვფიქრობ, რომ საფრთხე მართლაც ძალიან რეალურია, მიუხედავად იმისა, როომ რუსეთ თავად გააჩნია ამ ომის შედეგად რიგი საფრთხეებისა, კერძოდ;
1. მთელი კავკასიის ჩართვა ომში.
2. ეკონომიკური კრიზისი რუსეტში და მისი კიდევ უფრო გაღრმავება.
3. ომის შემთხვევაში დასავლეთის სერიოზული ზეწოლა რუსეთზე, უფრო ძლიერი, ვიდრე ეს აგვისტოში მოხდა.
4.ამ ზეწოლით დასავლეთის მიერ რუსეთზე სერიოზული ზეგავლენის მოხდენა და ენერგომატარებლების ალტერნატიული წყაროების უფრო თამამდ და იოლად გაყვანა.
ასევე საინტერესოა, ზემოთჩამოთვლილი საფრთხეების შეფასება, იმ ჭრილში, თუ რა შედეგები დაუდგება რუსეთს, თუ ის ვერ მოახერხებს კავკასიაზე და შავ ზღვაზე სრულ კონტროლს ან ვერ შეინარჩუნებს.
1. გეოპოლიტიკურად წამგებიან პოზიციაში ყოფნა და მიმდინარე გეოპოლიტიკური მიზნების საფრთხის ქვეშ დაყენება.
2. ნორდსტრიმზე სერიოზული წინააღმდეგობა სკანდინავიის და პრიბალტიკის ქვეყნების მხრიდან.
3. გაზის დივერსიფიკაციის ნაბუკოს პროექტი- სერიოზული ალტერნატივა.
4. ნაბუკოს პროექტის რეალიზაციის შემთხვევაში შუააზიის გაზმარაგებზე სერიოზული კონტროლის დაკარგვა, რაც ამჯერად რუსეთის სასიცოცხლოდ მნიშვნელოვანი წყაროა ევროპის გაზმომარაგების და მონოპოლიის საკითხში.
ეს არის იმ საფრთხეების და ამ საფრთხეების რისკების შემცველი მეტნაკლებად არასრული სია, რომლის გამოც უნდა შევაფასოთ ომის დაწყების და არდაწყების ნიშნები. ჩემი შეფასებით ის საფრთხეები, რაც შეიძლება მოყვეს რუსეთის მიერ საქართველოსთან ომს დაახლოებით პროცენტულად ასე გამოისახება 80% ომის დაწყება, 20% ომის დაწყებისგან თავის შეკავება.
რუსეთი, არ მოერიდება კავკასიაში შესაძლო ფეთქებადსაშიშ სიტუაციას, მითუმეტეს, რომ კავკასიაში დღეს არ არის ის სიტუაცია, რომ იყოს 100% იანი გარანტია, ცეცხლის ალში მთლიანი კავკასიის გახვევის. იმ რესპუბლიკებში, სადაც ფეთქბადსაშიში სიტუაციაა, ესაა დაღესტანი, ინგუშეთი და იჩკერიის ძველი მებრძოლები, რომლებიც შემორჩნენ, არ არსებობს ერთიანი სტრატეგიული დაპირისპირება რუსეთთან, ერთიანი ლიდერით და ერთიანი ფრონტით. ჩრდილო კავკასიის ცენტრალური რესპუბლიკა ჩეჩნეთი უშუალოდ პუტინის მიერ კონტროლდება. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან რთული ვითარებაა სამივე ამ რესპუბლიკაში, ვფიქრობ იმ იდეისთვის ბრძოლა, რა იდეითაც შესაძლოა საქართველო ჩაერთოს ამ ომში ამ რესპუბლიკებში არ არსებობს, არც იდეოლოგიური და არც სხვა მიმართულებით. თუმცა არ არის გამორიცხული 2 რესპუბლიკაში, დაღესტანში და ინგუშეთში სერიოზული სამხედრო დაპირისპირებები დაიწყოს.
ერთიანი ფრონტი, ერთიანი ლიდერი, მაგალითად ისეთი, როგორიც იყო ჯოხარ დუდაევი, დღეს არ არსებობს. ამიტომ რუსეთის მიერ მათი ძლევა უფრო იოლია, დღეს, ვიდრე ეს 90 იან წლებში იყო.
ეკონომიკური კრიზისი რუსეთისათვის დღეს ძალიან სერიოზული პრობლემაა. ასევე მოსალოდნელია ამ კრიზისის კიდევ უფრო გაძლიერება, მიუხედავად იმისა, რომ შიდა პრ-ისთვის ომს დადებითი შედეგები შეიძლება მოჰყვეს. თუმცა შესაძლოა სწორედ ეს იქცეს იმ ქვად, რომელიც რუსეთს სერიოზულ ზიანს მიაყენებს, იმ შემთხვევაში, თუ დასავლეთიდან ის მიიღებს სერიოზულ ზეწოლას და მოუწევს ისევ შუა გზაში გაჩერება, ძალიან ცუდი შედეგებით. რის შემდეგაც ერთადერთი ნაბიჯი, რაც შეიძლება რუსეთმა გადადგას, არის უკან გადადგმული ნაბიჯი. შესაბამისად ის მიიღებს დასავლეთიდან სერიოზულ ზეწოლას და მოუწევს უკანდახევა არამარტო საქართველოსთან დაკავშირებით, არამედ ენერგომატარებლების გზაზეც.
აგვისტოს ომის რიტორიკამ რუსეთისთვის დღევანდლამდე ძლივს მოაღწია. ბოლო აკორდი, რომ რუსეთს თავის ქმედებაზე საუბარი აღარ შეუძლია და მხოლოდ თავხედობა და თავგასულობა შემორჩა ეს, გაეროში მისი ვეტო იყო. ვეტო, ანუ წერტილი, რომელიც რუსეთმა თავისთავს დაუსვა და თავის დიპლომატიას, და მოემზადა ახალი რიტორიკისთვის. რათქმაუნდა ეს დროში განგრძობადი საკითხია, მაგრამ დროში ის მასზე ცუდად აისახება.
ერთადერთი საშუალება, რაზედაც რუსეთმა შესაძლოა გააკეთოს გათვლა არის ბლიცკრიკი საქართველოში. რისი საშუალებაც მას ვფიქრობ არა აქვს. მაქსიმალური ვადა ბლიცკრიკის უნდა იყოს 1 კვირა დედაქალაქის აღების ჩათვლით. ალბათ ყველა გეგმა ამას გაითვალისწინებს და საომარი ვითარების დაწყების შემთხვევაში შემოტევა განხორციელდება დაახლოებით 5 მიმართულებით.
წინააღმდეგ შემთხვევაში რუსეთი დგება უდიდესი რისკების წინაშე გეოპოლიტიკური მიზნების თვალსაზრისით. რაც ჩამოვთვალეთ.
ისევ გაეროს ვეტოს ირაციონალურ მომენტს ვუღრმავდები. ეს რუსული დიპლომატიის რიტორიკული წერტილია. ვინაიდან ყველაზე მაღალი ტრიბუნა დღეს გაეროა. გაეროში ვეტოს გამოყენება , რაც 2009წ. 16 ივნისს რუსეთმა გააკეთა არის სწორედ იმის ნიშანი, რომ ის აპირებს ბოლომდე ბრძოლას და ნებისმიერი რისკის ფასად ეცდება თავისი გეოპოლტიკური მიზნების განხორციელებას. თუნდაც ამისთვის დასჭირდეს ხელახალი ომი, მაგრამ ბოლო ომი. ანუ ის ემზადება ბოლო ომისთვის საქართველოში. როდესაც ვამბობ ბოლო ომს, ვგულისხმობ შემდეგს. ერთადერთი გამოსავალი ამ ომში გამარჯვებაა. რუსეთი გათვლის მხოლოდ გამარჯვებაზე, ვინაიდან ამ ომში სრულად გეგმების შეუსრულებლობა, რაც რუსეთს აქვს, ანუ კავკასიის ენერგოდერეფნის ხელში ჩაგდება და ფაქტობრივი კონტროლი, გამოიწვებს მის მარცხს. ვინაიდან არის საშიშროება, რომ მოხდება ნატოს ექსპანსია კავკასიაში, თუნდაც ნაბუკოს და სხვა პროექტების დაცვის თვალსაზრისით, რაც რუსეთის სრულად გამარჯვების შემთხვევაში გამოირიცხება. ამიტომ რუსეთი ემზადება ბოლო ომისთვის. კავკასიის ხეობებში განთავსებული რუსული ბატალიონები ჩრდილოკავკასიის ომში ჩართვის შემთხვევაში ბუფერის როლს შეასრულებს.
ამიტომ ომის მზადებამ შესაძლოა საკმაო ხანს, აგვისტოს შუარიცხვებამდეც გასტანოს და უზუსტესად დაიგეგმოს ყველა დეტალი. ეს არის რუსეთისთვის დანის პირზე გასვლა. ის ან საბოლოოდ დამკვიდრდება კავკასიაში, ან საბოლოოდ წავა. მე ვფიქრობ, რომ გეროს ვეტოს შემდეგ, საერთაშორისო პრევენცირება ძალიან გართულდება ამ ომის თავიდან ასაცილებლად. რუსეთმა ვფიქრობ გადაწყვიტა საბოლოოდ თქვას რომ კავკასია მას ეკუთვნის.
ყველაზე მეტად, რამაც დამანახა რუსეთის ომისთვის მზადება და შეიძლება ითქვას გადაწყვეტილების მიღება, ეს გაეროში ვეტოა. შეიძლება ეს საკმაოდ ირაციონალური იყოს, მაგრამ რატომღაც ამ შემთხვევაში ირაციონალურს ვამჯობინებ, მიუხედავად იმისა, რომ არის სხვა გარეგანი ბევრი ნიშანიც. იგივე წრთვნები "კავკაზ 2009", ჩვენს საზღვრებთან მოახლოება, კონფლიქტური რეგიონების იარაღით გავსება და ... საფრთხე მართლაც დიდია, მაგრამ ამას თავის დრამატულობას ისიც მატებს, რომ ეს ბოლო ომი უნდა იყოს რუსეთისთვის კავკასიაში და სწორედ ამაზე გათვლიან.
