ოპოზიცია და მიშა სააკაშვილი

ძალიან ბევრს ვფიქრობ, საქართველოში შექმნილ ვითარებაზე. სულ უფრო მიჭირს წარმოვიდგინო პროცესების განვითარების დინამიკა. ორი მომენტია ამ შემთხვევაში, შესაძლოა ვცდები, მაგრამ არც ოპოზიციას შეუძლია აყვეს მიხეილ სააკაშვილის დისკურსს, მის გეგმას, მის მოწოდებებს, ხოლო ხელისუფლება ყოველნაირად ცდილობს გავიდეს პოლიტიკური პროცესიდან, პრინციპში ახერხებს კიდევაც და არ დაემორჩილოს არანაირ პოლიტიკურ წესრიგს. სწორედ ამაზე მინდა მცირე ანალიზი გავაკეთო. შესაძლოა ვინმესთვისდ უცხო იყოს, მაგრამ აუცილებლად მინდა ვთქვა, რომ ქართული ოცნება, არასოდეს თამაშობდა პოლიტიკურ თამაშს 2012 წლის 1 ოქტომბრის შემდეგ. ისინი სულ ცდილობდნენ გასულიყვნენ პოლიტიკური პროცესებიდან. განსაკუთრებით 2016 წლის საპარლამენტო არჩევნების შემდეგ. ეს მათი გადარჩენის შანსია. სხვაგვარად მათ არ აქვთ შანსი. პოლიტიკური პროცესი გულისხმობს კონკურენციას, და პოლიტიკურ კონიუნქტურას, რაც ქართულ ოცნებას არ შეუძლია. ფიქრობენ, რომ არც ჭირდებათ. არ ჭირდებათ იმიტომ რომ პოლიტიკურ კონკურენციისას მათ არ აქვთ შანსი გადარჩენ. მიუხედავად იმისა, რომ დღეს მათ აქვთ პოლიტიკური, ეკონომიკური და სოციალური კრიზისი, ეს მათთვის არ წარმოადგენს ძალაუფლების დაკარგვის საფრთხეს. იგივე კრიზისი, რაც ოცნებას აქვს იქნებოდა ძალაუფლების დაკარგვის საფრთხე ნებისმნიერი ხელისუფლებისთვის. არ არის ოცნებისთვის, იმიტომ რომ ისინი არ თამაშობენ პოლიტიკურ თამაშს, არ არიან პოლიტიკურ პროცესში. მათ არ აინტერესებთ რა მოხდება, როგორ გაღრმავდება ეკონომიკური კრიზისი, კოვიდ პანდემია, სოციალური კრიზისი, ფასების ზრდა.... ისინი დგანან შიშველ ძალაზე. იქნება პროტესტი, მათი მიზანია ეს პროტესტი დათრგუნონ. ამის საშუალებები აქვთ და ის 5000 პოლიციელი ჩაფარიც ყავთ, ვინც ამას გააკეთებს. შესაძლოა უფრო შორსაც წავიდნენ და გასცდნენ 20 ივნისის სისასტიკეს. რაოდენ სამწუხაროც არ უნდა იყოს, ვერ შედგა ოპოზიციური ერთობა. ჩემთვის ბევრი რამ გაუგებარია. არ არის ერთიანი სურათი შექმნილი ოპოზიციური მოძრაობის ფლანგზეც. ვერ ჩამოყალიბდა ერთიანი ხედვა და უნდა ვთქვა, რომ არ არსებობს პოლიტიკური კონიუნქტურაც, თუნდაც სააკაშვილის საკითხზე. საკაშვილის თემა იქცა პარადოქსად და ეს აქციეს პოლიტიკურმა ძალებმა. ვერ მოხერხდა მისი პერსონის საერთოოპოზიციურ დისკურსში მოაზრება. ამას აქვს როგორც სუბიექტური, ასევე ობიექტური საფუძვლებიც. სუბიექტური იმდენად რამდენადაც, ბევრი ოპოზიციური ლიდერისთვის ძნელია, მიუხედავად მისი რეიტინგისა მიშა აღიარებულ იქნეს ოპოზიციის ლიდერად და ოპოზიციური დღისწესრიგი სააკაშვილის თავისუფლების მოთხოვნასთან ერთად ვადამდელ არჩევნებსაც მოითხოვდეს. ობიექტური თვალსაზრისით, ნაც მოძრაობის გარდა სხვა ოპოზიციური ძალები ფიქრობენ, რომ სააკაშვილთან აფილირება დააკარგინებს მათ ისედაც მწირ მომხრეებს. შესაბამისად ოპოზიცია ვერ აიძულებს ხელისუფლებას შეიყვანოს მის პოლიტიკურ თამაშში, იმიტომ რომ არ აქვს ეს თამაში და ვერც აკეთებს მის ორგანიზებას. დასკვნის სახით, დღეს რაც ჩანს ეს არის გადღაბნილი ფოტო ფოკუსი, რომელიც გადღაბნილ სურათს იღებს. ერთადერთი გამოსავალია, რომ როგორმე ოპოზიციამ შეძლოს ერთიანი პოლიტიკური პროცესის ჩამოყალიბება, უბრალოდ გასათვალისწინებელია ის გარემოება, რომ ეს პროცესი არ გამოვა სააკაშვილის გარეშე, (თუნდაც იმიტომ რომ ის აქ არის და არა კიევში. კარგად გაიაზრეთ რისთვის ჩამოვიდა, რომ ოცნება დაებრუნებინა პოლიტიკურ პროცესში საიდანაც სულ გარბოდა ხელისუფლება.) აბსოლუტურად ობიექტურად და არა სუბიექტურად. არ გამოვა იმიტომ რომ 30% იანი ოპოზიციური ძალა მას გააჩნია, ეს რეიტინგი მისია. აქტიური პროტესტის ძირითადი ძალა მისია, როგორც ქუჩაში ასევე ყველა სახელმწიფო ორგანოში. თუ ოპოზიციას ექნება მიშა სააკაშვილის კომპლექსი, ეს აწყობს ოცნებას. სანამ იარსებებს ეს კომპლექსი, მანამდე ოცნება არ შემოვა არანაირ პოლიტიკურ პროცესში და მის მაგივრად მისი ჩაფრები დაგვიხეთქავენ თავებს. ამიტომ მიშას თავისუფლება და ვადამდელი არჩევნების თემა ვერ გაიყოფა, გამორიცხულია და დროში ეს უფრო გაწყობთ, იმიტომ რომ ოცნებას ცოტა ხანში ციხეში ეყოლება ძალიან მძიმე წონიანი პოლიტპატიმარი, რომლის შენარჩუნება არ იქნება იოლი, რა თქმა უნდა საერთაშორისო ზეწოლის ფარგლებში. სააკაშვილი კრიზისის წყაროა ოცნებისთვის, რომელიც მათ მაგრად არყევთ. ამიტომ მიშა საფრთხობელა ოცნების ნარატივია, ქენით პირიქით, იქეთ ეშინოდეს ოცნებას მიშასი, მისი პოლიტპატიმრობის და მისი თავისუფლების. თქვენ კიდე მისი ნუ გეშინიათ, ის თქვენსკენაა ძვირფასო ოპოზიციონერებო.