საქართველოს ხელისუფლება მაქსიმალურად ცდილობს წინა ხელისუფლების წარმომადგენლები ისე დააპტიმროს, რომ ამ პროცესმაპოლიტიკური დევნის სახე არ მიიღოს. დასავლეთიდანმიღებული მესიჯები, რომელიც ამ პოლიტიკის მიმართულებით გამოითქვა არ ტოვებს იმის შთაბეჭდილებას,რომ ეს არ არის პოლიტიკური დევნა. მაგალითად ჯეიმს აპატურაის განცხადება: განცდაც კიარ უნდა დარჩეს, რომ ეს არის პოლიტიკური ანგარიშსწორება,არის ის სიგნალი, რომელიც არ გულისხმობს მხოლოდ პოლიტიკური ანგარიშსწორების აკრძალვას,არამედ გულისხმობს იმას, რომ ეს პოლიტიკა არაა 21 საუკუნის პოლიტიკა, ეს ენა არაა ისპოლიტიკური ენა, რომელზედაც უნდა ისაუბროს საქართველოს ხელისუფლებამ.
უნდა ავღნიშნოთ, რომ დღევანდელი ხელისუფლება გარკვეულწილადაცდენილია დროს და წარმოადგენს 90-იანი წლებში განხორციელებული პოლიტიკის გაგრძელებას,ხოლო ამ ხელისუფლებაში შემავალი პოლიტიკური სუბიექტები წარმოადგენენ 90-იანი წლებისხელისუფლების და ხელმოცარული ყოფილი ოპოზიციური ძალების პერვერზიულ ნაზავს, რომელთაცსაერთოდ არ ესმით რას ნიშნავს საქართველოს დასავლეთში ინტეგრაცია, რას ნიშნავს დასავლურგეოპოლიტიკურ ჩართულობაში და ბრუნვაში სახელმწიფოს ყოფნა. ასევე არ ესმით იმ გამოწვევების,რომელიც საქართველოს აქვს ამ წლების განმავლობაში, ქვეყნის საგარეო უსაფრთხოების სისტემისთვალსაზრისით.
მაგალითად ის,რაც მოხდა ბატონი ვანო მერაბიშვილის ციხიდან გაყვანასთან დაკავშირებით, არის სწორედიმის დადასტურება რაც ზემოთ ვქვით. ხელისუფლება ვერ გებულობს დასავლეთის მესიჯებს.ვანო მერაბიშვილი, რომელიც ამ ხელისუფლების მთავარი პატიმარია გამოიყვანეს ციხიდან„მისაკაჩავებლად“. ეს ნამდვილად ნიშნავდა იმას, რომ ხელისუფლებას და პროკურატურას არაქვს რესურსი, იმუშაონ ზღვარზე, რომელიც ჯეიმზაპატურაიმ თქვა - განცდაც არ დარჩეს იმისი, რომ პოლიტიკური დევნა არ ხორციელდება. ამისგანცდაც დარჩა და ირიბად ხელისუფლებამ აღიარა მერაბიშვილის წინააღმდეგ განხორციელებულიქმედების სინამდვილე - მთავარ პროკურორი ოთარ ფარცხალაძე თანამდებობიდან გადადგა, რაცმოასწავებდა სწორედ ხელისუფლების პოლიტიკურ პასუხისმგებლობის აღებას ვანო მერაბიშვილისწინააღმდეგ განხორციელებულ ქმედებაზე. აქაც მათ „ნაციონალური მოძრაობა“ დაეხმარა სახისშენარჩუნებაში. ოთარ ფარცხალაძეს გაუხსენეს კრიმინალური წარსული გერმანიაში. ხელისუფლებამვანო მერაბიშვილის წინააღმდეგ განხორციელებული ქმედებით შეაბიჯა დანაღმულ ველზე დამარტივად რომ ვთქვათ აფეთქდა. აფეთქდა სწორედ იმიტომ, რომ მათი სურვილები და რესურსებიერთმანეთს არ ემთხვევა, ხოლო პოლიტიკური დევნის შეფუთვა დიდ რესურსებს მოითხოვს.
საქართველოს ყველასაინფორმაციო საშუალებებით, თოქშოუებით, უმაღლესი თანამდებობის პირების განცხადებებით,თითქმის ყოველდღე ანონსდება ახალ ახალი სისხლის სამართლის საქმეები. ასევე არ ივიწყებენძველ, წლების მანძილზე მუსირებულ საქმეებს და არის უდიდესი მოლოდინი, რომ ნათელი მოეფინებაყველაფერს და გაიხსნება: მაგალითად - ზურაბ ჟვანიას საქმე, გაიხსნება თავიდან გირგვლიანისსაქმე, ასევე რიგშია ლაფანყურის სპეცოპერაციის საქმე, 2008წ. ომის გამოძიების საქმე,დავით კეზერაშვილის საქმე და ა.შ. უნდა ვთქვათ,რომ ხელისუფლების მიერ ამ საქმეების პოლიტიკურკონტექსტში მოხსენიებამ პროკურატურა შეიყვანა კრიზისში. ხელისუფლების დაკვეთას ვერპასუხობს პროკურატურა. წინა მთავარმა პროკურორმა თანამდებობა 1 წლის მუშაობის შემდეგდატოვა. ოთარ ფარცხალაძემ, სულ რამდენიმე კვირა გაძლო, ხოლოახალი მთავარი პროკურoს მოძიებას თითქმის სამი კვირა დასჭირდა დაიქ 34 წლის გიორგი ბადაშვილი დაინიშნა. ეს აშკარად მიუთითებს,რომ ხელისუფლების სურვილებსა და პროკურატურის შესაძლებლობებს შორის არის აცდენა დროსადა სივრცეში. ასევე ვანო მერაბიშვილის წინააღმდეგ მიმართულმა უკანონო ქმედებებმა დაადასტურა,რომ პროკურატურა კრიზისშია. პროკურატურა ვერ ახერხებს მტკიცებულებათა შეგროვებას დადანაშაულის დამტკიცებას, შესაბამისად ისინი მიმართავენ სხვადასხვა მეთოდებს, როგორიცვანო მერაბიშივილის წინააღმდეგ გამოიყენეს.
ხელისუფლება ცდილობს როგორმე აცდეს პოლიტიკური დევნისიარლიყი, ვფიქრობთ ეს შეუძლებელია. შეუძლებელია, ვინაიდან მართლაც ხორციელდება პოლიტიკურდევნა და ადამიანები ციხეში დაპატიმრებული არიან წინასწარი პატიმრობით. პროკურატურაროგორც კი ხვდება, რომ წააგებს საქმეს სასამართლოში, ხდება ახალი ბრალის წარდგენა,რომელიც შეაქვთ სასამართლოში და პირს დანაშაულს უმძიმებენ რათა კიდევ მიეცეთ საშუალებაგამოიყენონ წინასწარი პატიმრობის აღმკვეთი ღონისძიება და ეს პოლიტიკური პირები ჰყავდეთპატიმრობაში. ამ შემთხვევაში ასეთი პატიმრობა წინასწარ აღმკვეთ ღონისძებას კი არ წარმოადგენს,არამედ მეთოდს, რომ სასამართლოზე გამართლებული პიროვნება როგორმე გარეთ არ გამოვიდეს.თუ ვინმე ფიქრობს, რომ ამას ვერავინ შენიშნავს და ეს არ წარმოადგენს პოლიტიკურ ანგარიშწორებასძალიან ცდება. ხელისუფლება ამ თემებით ვერ შეფუთავს თავის პოლიტიკურ მიზანს გაანადგუროსმთავარი ოპოზიციური ძალა. ასევე თვალშისაცემია ისიც, რომ ეს არის პოლიტიკური დაკვეთახელისუფლების მხრიდან.
ძალიან რთულიამოხვიდე მთავარ პროკურორად, შემოგაჩეჩონ ზურაბ ჟვანიას საქმე და გითხრან რომ ამ საქმეზეუნდა დადგეს განაჩენი, როდესაც ცხადზე უცხადესია, რომ ეს საქმე მუზეუმის ექსპონატად შესაძლოა გამოდგესმისი შენაარსიდან გამომდინარე. ასევე ძნელიაუპასუხო პრემიერის განცხადებას საქმით, რომ დავით კეზერაშვილი თურმე საერთაშორისო უკანონოიარაღით ვაჭრობაშია ეჭვმიტანილი სხვადასხვა ქვეყნებში, ხოლო მისი ფრანგი ადვოკატებიამბობენ, რომ ის დაკავებულია მხოლოდ საქართველოს ხელისუფლების მოთხოვნით, რომლებმაცსაფრანგეთის სასამართლოში ვერ წარადგინეს სათანადო მტკიცებულებები და დამატებით მოსთხოვესმტკიცებულებების წარმოდგენა. საიდან მოიტანოს პროკურატურამ კეზერაშვილის საერთაშორისოუკანონო იარაღის ვაჭრობაში მონაწილეობის შესახებ მტკიცებულებები? ხელისუფლება ვერ აცნობიერებს,რომ მის პოლიტიკურ განცხადებების დასამტკიცებლად პროკურატურას მყარი მტკიცებულებებისჭირდება, რომელსაც სასამართლო გაითვალისწინებს, თორემ პროკურატურამ 2 საქმე პირწმინდადწააგო ხელისუფლების მიერ „მონსტრად“ წოდებულ ბაჩო ახალაიასთანაც კი. სწორედ ამიტომიმყოფება პროკურატურა კრიზისში და მთელი ამ 16 თვის განმავლობაში, რამდენიმე, ერთ ხელზეჩამოსათვლელი საქმე იქნა სასამართლოში წარდგენილი, საიდანაც ორში ხელისუფლებამ სრულიმარცხი მიიღო და დიდი ალბათობით, რამდენიმე საქმეში კიდევ მარცხს იგემებს.
შექმნილია უამრავიმოლოდინი სხვადასხვა საქმეების მისამართით. ხელისუფლება ვერც იაზრებს, რომ ეს მოლოდინებიარის წორედ ის დანაღმული ველი, რომელიც აუცილებლად ამოქმედდება. აქვე ერთი რამ არისსაინტერესო. არ ვფიქრობთ, რომ ვერ ხდებიან ბევრი გახმაურებული საქმის უპერსპექტივობას.მაშ რა ხდება, რატომ არ ახდენენ ამ საქმეებზეუარის თქმას? ვფიქრობთ, იმიტომ რომ ხელისუფლების ინტერესებში ამ საქმეების გახსნა კიარ შედის, არამედ მათზე საუბარი, კლიშეში „9 წელი“. შექმნილია ერთგვარი მუზეუმის სივრცე,სადაც ეს საქმეები გამოდებულია ვიტრინებში და ყოველ საღამოს, ან ყოველ დღე ხელისუფლებისსხვადასხვა წარმომადგენლები, უმაღლესი ხელისუფლების ჩათვლით სტუმრობენ ამ მუზეუმშიდამთვალიერებლებს, ნახეთ 9 წლის განმავლობაში რა მოხდა. აჩვენებენ საქმეებს, რომელებიცწარმოადგენს მხოლოდ პოლიტიკური რიტორიკის თემას და არა იურიდიულად პერსპექტიულ საქმეებს,რომლებიც ე.წ. „სამართლიანობის აღდგენის“ სათაურის ქვეშ ვერასოდეს გაიხსნება, იმიტომრომ უბრალოდ მათზე არ არსებობს მტკიცებულებები, არის ვინმეს ფანტაზიის ნაყოფი ან სათანადოდგამოძიებულია.
ხელისუფლება ვერამჩნევს, რომ ამ შიდა პრ-ტექნოლოგიით, რომელსაც საზოგადოების გარკვეული ნაწილი ჯერკიდევ ექვემდებარება ქმნის უდიდეს საფრთხეს ქვეყნისთვის. ქვეყნის უსაფრთხოების სიტემისთვის.სამწუხაროდ დასავლეთში არათუ განცდა, არამედ ზუსტად იციან, რომ ეს არის კავკასიურივედენტის მეორე ფაზა. პირველი კი 90-იან წლებში ჩავატარეთ, რომელიც საქართველოს პირველიპრეზიდენტის სიკვდილით დაგვირგვინდა. იმის შემდეგ საქართველოს დიდხანს არავინ მოხედა.ამიტომ საფრთხე იმისი, რომ დღესაც ხელისუფლების ეს დროში აცდენილი პოლიტიკა ფატალურშედეგებს დააყენებს ქვეყნისათვის საკმაოდ მაღალი რისკის მატარებელია. უკვე შესამჩნევია,რომ საქართველოს ეკონომიკა განიცდის რეცესიულ პროცესებს. ქვეყანაში პრაქტიკულად არანაირიინვესტიცია არ შემოდის. საქართველოს ხელისუფლების წარმომადგენლებს დასავლეთში არ იწვევენდა არ სურთ შეხვედრა. როგორც პირველი არხის ეთერით ბატონმა პაატა დავითაიამ განაცხადასაქართველოს პრეზიდენტს 2 წლის განმავლობაში ევროსაბჭოს ანსამბლეაზე არ მოუსმენენ სწორედამ პოლიტიკური პროცესების გამო. ხოლო საქართველოს პრემიერ-მინისტერი საჯაროდ აცხადებს,რომ „ვანო მერაბშვილი კარგად ზის და კიდევ იჯდება“. ასევე მას 2 საათიან პრესკონფერენციაზეპროკურატურის საქმეებზე მეტი სასაუბრო მოსახლეობასთან არ აქვს და ვინ საუბრობდა პროკურორითუ პრემიერ-მინისტრი ძნელი გასარჩევი იყო.
ამ გადასახედიდანხელისუფლების პოლიტიკა ვერ ტოვებს იმის განცდას, რომ მთელი ეს სისხლის სამართლის პროცესებიდაცლილია პოლიტიკური ინტერესისგან. მითუმეტეს, როდესაც ხელისუფლების ყველა წარმომადგენლისპოლიტიკური რიტორიკის 90% სწორედ ამ პროკურატურის საქმიანობას ეძღვენება. ამის შემდეგვის უნდა დაუმტკიცოს ხელისუფლებამ, რომ ისინი არ არიან დაინტერესებული და არ ერევიანპროკურატურის საქმიანობაში? თავად პრემიერ-მინისტრმა დაანონსა ჯერ კიდევ პროკურატურისმიერ განუცხადებელი საქმეები, რომელსაც თურმე ნათელი მალე მოეფინება.
რატომაა საშიშიასეთი პოლიტიკა? მარტივად რომ ვთქვათ, საქართველო არ წარმოადგენს ნატოს და ევროკავშირისწევრ ქვეყანას. შესაბამისად მისი საგარეო პოლიტიკური სტაბილურობა, მხოლოდ საქართველოსდასავლურ დისკურსში ჩართულობაშია შესაძლებელი. რაც უფრო დავცილდებით ამ დისკურსს, მითუფრო მოწყვლადი ხდება ჩვენი საგარეო უსაფრთხოება. დღეს ნამდვილად დგას საქართველო დიდირისკის ქვეშ, მითუმეტეს როგორი მდგომარეობაა უკრაინაში. ფაქტი ისაა, რომ რუსეთის მიერგაცხადებული გეოპოლიტიკური ამბიციების მთავარი სამიზნე სწორედ საქართველო და უკრაინაა.საქართველოს ხელისუფლების მიერ გატარებული პოლიტიკა კი ეს არ არის დასავლური დისკურსი.ეს არ არის იმ დროის შესაფერისი, რომელშიც საქართველო იმყოფება. ამიტომ ჩვენი უსაფრთხოებისრისკები იზრდება. დასავლეთი არ მიიღებს ამ ვედენტას, ვერც ხელისუფლება შესთავაზებსმათ განსხვავებულ მეთოდს რაც ფარცხალაძემ ჩაიდინა, ვინაიდან არ არსებობს რესურსი იმისი, რაც ხელისუფლებას გაცხადებული აქვს პროკურატურამეს პოლიტიკური კონიუნქტურის გათვალისწინებით შეასრულოს. სოჭის ოლიმპიადის შემდეგ, რუსეთისმიერ საქართველოზე ზეწოლა გაძლიერდება შესაბამისად ჩვენი მხარდამჭერი მხოლოდ დასაველეთია. ამიტომ ხელისუფლება დროზე უნდამოეგოს გონს, რათა მოახდინოს თავისი პოლიტიკის გადახედვა რომ არ წავაწყდეთ დასავლეთისმხიდან ყრუ კედელს რომელსაც უკვე არაფრის გაგონება არ მოუნდება.
ირაკლი მარგველაშვილი
