ვერ დავარქმევთ ამ წერილს მეცნიერულს. მიუხედავად იმისა, რომ წერილი ეხება ისეთ სერიოზულ ინსტიტუტს იურისპრუდენციაში, როგორიცაა ანდერძი. ანდერძს იურისპრუდენციაში მარტივი ფუნქცია აკისრია. მისი ფუნქციაა, რომ ადამიანმა დაწეროს საანდერძო ტექსტი და მასში გადმოსცეს თავისი სურვილი მისი ქონების მომავალი მფლობელის შესახებ, ან მისი სურვილი საკუთარი უფლების მომავალ მფლობელზე გადაცემის შესახებ. ეს არის ანდერძის მთელი დატვირთვა იურისპრუდენციაში.
თავისთავად ცხადია, რომ იურისპრუდენცია არეგულირებს ელემენტარულ საკითხებს, ხოლო ძალიან მნიშვნელოვან მომენტებს კადრს მიღმა ტოვებს. რაც გამოიხატება ადამიანის სულიერი მისწრაფებებისა და მოთხოვნილებების უგულებელყოფაში.
თითქმის დარწმუნებით შემიძლია ვთქვა, რომ სამართალი ვერასოდეს განსაზღვრავს ანდერძი-ტექსტის რეალურ მნიშვნელობას. იგი ვერ გაითვალისწინებს ადამიანის მიერ ანდერძის, როგორც დატოვებული წერილის რეალურ შესაძლებლობებს. იგი ვერ განსაზღვრავს საფოსტო გზავნილის ადრესატთან დამოკიდებულებებს. პრაქტიკულად დედამიწაზე ბატონობს იურისპრუდენციული ანდერძის საფუძვლები. ანდერძი – ტექსტი გამოყენებულია მხოლოდ ადამიანის მატერიალური ფასეულობების გადასაცემად მემკვიდრეობით, თუმცა ამ ტექსტუალურ სივრცეში სამართალი გვერდს ვერ უვლის იმ მნიშვნელოვან გარემოებას, რომ ანდერძი-ტექსტი, რომელიც ადამიანის სიკვდილისშემდგომ სურვილებს გვამცნობს, მაინც ორიენტირებულია თავად სიკვდილზე.
იურისპრუდენცია თავის არაცნობიერში უშვებს სიკვდილის ფენომენს ანდერძთან მიმართებაში, როგორც ერთერთ უმნიშვნელოვანეს ფაქტორს ადამიანის არსებობისა. აქვე უნდა ავღნიშნო, რომ სამართალი თავს არიდებს ამ არაცნობიერს, რამეთუ მისი გაცნობიერება იურისპრუდენციის შესაძლებლობას აღემატება, უფრო სწორად, რომ ვთქვა თვად სამართლის ბუნებიდან გამომდინარე, ამ ფენომენს იგი თავის ჩარჩოებში ვერ მოაქცევს, ხოლო რაც არ ექცევა ჩარჩოებში იგი იურისპრუდენციისთვის მიუღებელია. სახეზეა მხოლოდ ელემენტარული პატივისცემა ანდერძის დამწერის მიმართ.
ანდერძი-ტექსტი უპირველესი ტექსტია ადამიანის საბოლოო უფლებების განსახორციელებლად. იურისპრუდენციაში დაშვებულია უფლებები, რომელიც მიწიერია. შესაბამისად ანდერძი-ტექსტის წაკითხვა მის მიერ აკრძალულია იმ ნაწილში, სადაც ანდერძი-ტექსტი შეეხება ადამიანის სულიერი არსებობის საკითხებს. ეს აკრძალვა პირობითია, უბრალოდ იურისპრუდენცია არ ითვალისწინებს ამ საკითხებს, ხოლო სამყაროზე მისი ბატონობიდან გამომდინარე, რასაც სამართალი არ ითვალისწინებს ის საკითხი განუხორციელებელია, უფრო ზუსტად არ არის დაშვებული სხვაგვარი წესი საკითხის განსახორციელებლად.
მარტივია ანდერძი – ტექსტის წაკითხვა. მიუხედავად იმისა, რომ იურისპრუდენციამ პირობითად აკრძალა ანდერძის სხვა ფორმა თვინიერ მიწიერი მემკვიდრეობის განხორციელელებისა. სამართალი არ ითვალისწინებს იმ შესაძლებლობებს, რომელიც ანდერძი-ტექსტს აქვს. კერძოდ ანდერძი-ტექსტი შედგება წინარე ანდერძი-ტექსტისაგან, უშუალოდ ანდერძი-ტექსტისაგან და იგი შედგება ეპიტაფიისაგან, რომელიც დანაბარების განმტკიცებაა.
იურისპრუდენცია შორსაა ანდერძი-ტექსტის გაგების ამ შესაძლებლობისაგან. ვინაიდან იგი ვერ ითვალისწინებს წერილი-ანდერძი-ტექსტის მსგავს შესაძლებლობებს. იურისპრუდენციას ამ საკითხის გადაწყვეტის შესაძლებლობა ექნება მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ იგი აღიარებს ანდერძი-ტექსტს, როგორც წერილს. ზოგადად ანდერძ-წერილში დაცულია ყველა ეს ნაწილი და მთლიანობაში მისი გაგება დამოკიდებულია იმ გარემოებაზე, რომ ის წაკითხული იქნეს მთლიანად. იურისპრუდენცია კი მას არ კითხულობს, ვინაიდან ვერ ამყარებს ბატონობას ტექსტზე, რომელიც თავისთავად თავისუფლების სიმბოლოა.
სამართალი არ ითვალისწინებს იმ გარემოებებსაც, რომ ანდერძი-ტექსტის რიტუალი არ დაუშვებს მის ბოლომდე წაუკითხველობას. ანდერძი-რიტუალი, მიუხედავად იურისპრუდეციის წინააღმდეგობისა ინახავს თავის თავს ანდერძი-მითში. იგი ყვება მითს და ამით ახორციელებს თავის ანდერძულ რიტუალს. შეუძლებელია გაცდე ამ ყველაფერს, თუ საუბარია ანდერძზე და სამართალში ანდერძზე საუბარი არის ინსტიტუციონალურ რაკურსში.
ფაქტია, რომ ანდერძი-ტექსტის რიტუალი უნდა შესრულდეს, მიუხედავად დროისა და სივრცისა. იგი არის წერილი და შესაბამისად წაკითხულ უნდა იქნეს, მითუმეტეს, როდესაც იგი შედგენილია საუკუნეებს წინ. წერილი არ გვაპატიებს რომ არ მოხდეს ამ ანდერძში-რიტუალ-მითში დაბრუნება. ამ უკანასკნელის მოთხოვნა უნდა შესრულდეს. არასოდეს დაიწერება ანდერძი-ტექსტი, რომელიც არ წაიკითხება და არ შესრულდება.
შესაძლოა განხილულ იქნეს ერთი ანდერძი – ტექსტი მაგალითად ~გალობანი სინანულისანი~ _ ავტორი მისტიურიცაა და კონკრეტულიც, დავით აღმაშენებელი, მეფე ხუცეს იოანე, პარსიფალი. ~გალობანი სინანულისანი~ არის წინარე ანდერძი-ტექსტი. მისი შესრულება აბსოლუტურად არ არის დამოკიდებული იურისპრუდენციულ გარემოებებზე. იგი იურისპრუდენციის მიღმაა, მითუმეტეს, რომ ეს ანდერძი-ტექსტი არაფერს გვავალებს და არ ტოვებს საკითხს შესასრულებლად. ბუნებრივი შეკითხვაა, თუ არ გვავალებს რატომ არის ანდერძი. ~გალობანი სინანულისანი~ არის წინარე ანდერძი-ტექსტი, რომელიც კი არ გვავალებს, არამედ მაგალითს იძლევა.
ვფიქრობ, რომ ეს წინარე ანდერძი-ტექსტი, რომელიც დაიწერა საუკუნეების წინ არ წაკითხულა, არ შესრულებულა, შესაბამისად მაგალითიც არ გამოგვიყენებია. საუკუნეების წინ გამოიგზავნა ფოსტით ეს ანდერძი-ტექსტი, გამოგზავნილია მოკითხვამდე ადრესატისათვის. არის ინფორმაცია გამოგზავნის შესახებ, მაგრამ საფოსტო განყოფილებაში არავინ მისულა მის მისაღებად და წასაკითხად. უბრალოდ იგი მოკითხვამდეა და ელოდება ადრესატს. იგი არ ეკუთვნის ერთ კონკრეტულ პირს, იგი გამოგზავნილია უამრავი პირისათვის, მიუხედავად სიუჟეტური დროისა. მთავარია იგი წაკითხულ იქნეს, რაც ნიშნავს, რომ წინარე ანდერძი-ტექსტი შესრულდა.
მთავარი დანიშნულება ანდერძი-ტექსტისა არის ის, რომ იგი დგას ქმედების ზურგსუკან და წერს მაგალით-ქმედებას, რომელიც ანდერძით დაიწერა.
ვინაიდან ანდერძი-ტექსტი არ გვავალებს და მაგალითს გვაძლევს შესაძლოა ითქვას, რომ ჩვენი საუკუნის დასაწყისში მიაკითხეს საფოსტო განყოფილებას, სადაც ადრესატმა მიიღო ეს ანდერძი-ტექსტი, რომელიც მაგალითის მომცემია მხოლოდ.
სად, დროის რა რეჟიმში უნდა შესრულდეს ანდერძი-ტექსტი? ამ შემთხვევაში საინტერესოა ყურადღება გავამახვილოთ იმ არქეტიპზე, რომელიც შექმნილია ამ ანდერძი-ტექსტის ავტორის მიმართ საქართველოში. ამ არქეტიპის მიმართ დამოკიდებულება განსაკუთრებულია, თუმცა მისი ანდერძი-ტექსტი-მაგალითის წაკითხვა ვერ მოხერხდა ამ საუკუნის დასაწყისამდე. თუ ანდერძი-ტექსტის რიტუალი შესრულდება არქეტიპის პრობლემა მოიხსნება. მთავარია ითქვას, რომ გვაქვს ნება შესრულდეს ანდერძი-ტექსტის რიტუალი, მასში მონაწილეობა მიიღოს მთელმა ერმა, პირველი კაციდან ბოლო კაცამდე, გამჟღავნდეს საიდუმლო მარად დაფარული არქეტიპისა, გავნთავისუფლდეთ ამ უკანასკნელიდან ანდერძი-ტექსტი-რიტუალის ჩატარებით. მივიღოთ იგი როგორც ანდერძი-მაგალითი, როგორც წერილის შესრულება.
ამ შემთხვევაში ანდერძი გასცდება იმ იურისპრუდენციულ ჩარჩოს, რომელშიც მოქცეულია იგი. შესაბამისად ანდერძი-ტექსტი დაიბრუნებს თავის მთლიანობას და წარმოგვიდგება მთელი ძლევამოსილებით, რომელიც არქეტიპშია გაბნეული. უბრალოდ აქ საუბარია იმაზე, რომ არქეტიპის ამუშავება და მისი რეალიზება მხოლოდ ანდერძი-ტექსტითაა შესაძლებელი. არქეტიპი უნდა მუშაობდეს, წერილი, მაგალითის სახით უნდა განხორციელდეს და უნდა ითქვას: ~განმძარცვე, დედაო, რათა მონანული შეგივრდე შენ!~ ანდერძის წაუკითხველობის გამო.
ფუფუნებაა, როდესაც არქეტიპი-ავტორი გთავაზობს განთავისუფლებას არქეტიპისაგან, რომელიც ჩვენვე შევქმენით. ამის საშუალებაა ანდერძი-ტექსტი. ამ ყოველივეს წაუკითხველობისა და დანაბარების შეუსრულებლობამ შექმნა არქეტიპი, რომელმაც თავად იზრუნა, რომ ის ჩვენში არ დარჩენილიყო გაყინულ ლოდად, არამედ იგი დარჩა მოქმედ, მაგალით ტექსტად და გვთხოვა მხოლოდ ამ ტექსტის წაკითხვა და საანდერძო რიტუალის შესრულება. ასევე საფოსტო განყოფილებაში მისვლა, მაგრამ ვერ შევძელით, რამეთუ ~ვერცხლი, ვითარცა მიწა, და ოქრო, ვითარ თიხა უბნისა, ვიუნჯენ და თაყავნის-ვეცით ანგაჰრებისა მამონას~.
ეხლა შეგვიძლია საანდერძო რიტუალის შესრულება, აკი გადავწყვიტეთ კიდევაც, ერმა და ბერმა. ამისათვის წავიკითხეთ ანდერძი-ტექსტის მთავარი ფრაზა ~განმინათლე მხედველობაი სულისა, რათა გიხილო ნათელი ნათლითა უფლისაითა, სულითა ღმრთისაითა ძე გამოგვიბრწყინვო მაშინ დაუსრულებელთა საუკუნეთა~.
ვფიქრობ საანდერძო რიტუალი შედგა ამ საუკუნის დასაწყისში. შესაბამისად ანდერძი-ტექსტი მივიდა ადრესატამდე, რომელმაც რვა საუკუნის შემდეგ მიაკითხა საფოსტო განყოფილებას. მთავარია, რომ არქეტიპი-ავტორი ჩანაცვლდა ანდერძი-ტექსტით და მასზე რვა საუკუნის წინათ იზრუნა თავად არქეტიპმა-ავტორმა. რა შეიძლება ითქვას ამ ყველაფერზე მხოლოდ ის, რომ მობრუნდა დრო მარადიულ დაბრუნებაში, რომელსაც წინ ანდერძი-ტექსტი ახლავს, ხოლო ზურგს უკან არქეტიპი-ავტორი.
ირაკლი მარგველაშვილი
8.02.04წ.
No comments:
Post a Comment